Dit is al weer het derde deel in mijn overstap van Canon naar Fuji. In het eerste deel liet ik je kennis maken met de middenformaat camera, in deel 2 met enkele opvallende aspecten van de bediening ervan. In dit derde deel gaan we naar buiten en bekijken we de eerste ervaringen met de Fuji GFX 50s.
Focussnelheid
De waarschuwingen logen er niet om, met deze camera zou je qua focussnelheid ver terug gegooid worden in de tijd. Oké, het zal vast een tikkeltje minder snel zijn dan bij mijn Canon 5D Mark 3, maar geen reden tot bezorgdheid. Het valt me zeer goed mee. De autofocus werkt vlot en mooi nauwkeurig. Gisterochtend gefocust op eenden en overvliegende ganzen, geheel zonder problemen.
We hebben kippen thuis, beweeglijke dieren, maar geen probleem voor de autofocus.
100% crop uit de vorige foto, ongelooflijke details in de foto.
Het macro-objectief focust ook vlot, maar laat zich vrij snel afleiden door elementen in de achtergrond. Gelukkig kun je de focus van het objectief begrenzen: 45-90 cm, 90 cm – oneindig of de volledige range ineens. Eenmaal begrensd op 45-90 cm laat de camera zich niet meer foppen en focust snel naar het gewenste punt. 45 centimeter als kortste scherpstelafstand, dat is best ruim voor een macro-objectief. Wat blijkt, de vergrotingsfactor is maximaal 0,5x. Het objectief mag zich dus eigenlijk geen macro-objectief noemen (vergrotingsfactor 1x). Laat die tussenringen maar komen…
Kleine maagdenpalm (Vinca minor) op f/4 met het 120 mm macro-objectief.
Zoeker vs scherm
Het fotograferen en het terugkijken van de foto’s kan zowel via de zoeker als via het scherm achterop de camera. Daarbij zit er enig verschil in de weergave (qua kleur en helderheid) tussen beide, hetgeen het wat lastig maakt om de ‘waarheid’ te bepalen. Omdat je beiden op verschillende manieren kunt aanpassen, moet het mogelijk zijn de weergaven beter naar elkaar toe te trekken. Maar dat is voor een later moment.
Wat alvast erg prettig is, is dat je reeds bij zeer weinig licht toch al het nodige gaat zien op het scherm of in de zoeker. Terwijl de autofocus het op dat moment (uiteraard) nog laat afweten, kun je toch al nauwkeurig scherpstellen. Je kunt zeer ver op het beeld inzoomen, zodat je ook echt zeker weet dat de focus op de goede plek ligt.
De zonsopkomst laat nog een uur op zich wachten. Het eerste licht is evenwel al zichtbaar in de zoeker, waardoor goed scherpgesteld kan worden.
Lange sluitertijden
Het is een bekende frustratie van veel natuurfotografen: de sluitertijd is begrensd tot 30 seconde. Alleen in de bulb-stand kun je hiervan afwijken. Zonder geavanceerde afstandsbediening moet je steeds zelf de tijd nauwkeurig in de gaten houden. Dat probleem is met de Fuji voorbij! Je kan tot een uur (!!) belichten. Terwijl je wacht, zie je op het scherm een klokje terug tellen. Het is tevens mogelijk om foto’s met een interval te maken voor time lapse / startrails. Ook hiervoor is dus geen separate afstandsbediening meer nodig.
Het eerste licht op het water, 40 seconde belicht.
Bestandsgrootte
51 megapixels, dat zijn er heel wat. Dat merk je direct aan de enorme bestandsgrootte. Een RAW-bestand gaat ruim over de 100 MB per stuk heen. Het wegschrijven neemt dan ook wel wat tijd in beslag. Het is raadzaam met de snelst verkrijgbare geheugenkaartjes te werken. Gelukkig laat de buffer van de camera behoorlijk wat foto’s toe. Pas na een foto of zeven (op een kaartje met matige snelheid) begint de burst te haperen, niet gek voor dergelijk zware bestanden. Sinds de laatste update van Adobe (Lightroom en Photoshop) kan het RAW-bestand gelezen en daarmee bewerkt worden. Ondanks dat ik een PC op leeftijd hebt, lukt het nog prima.
Naast kippen hebben we ook grondeekhoorns.
100% crop om nog maar eens het detailniveau te laten zien van 51 MP.
Accuduur
Als ik dan toch één aandachtspuntje van de Fuji GFX moet noemen, is het de accuduur. Alles aan de camera is elektronisch, hetgeen voor een serieuze belasting zorgt van de accu’s. Normaal liet ik de camera gewoon aan staan als ik even geen foto’s maakte, iets dat ik nu niet meer doe om de accu’s te sparen. Je kunt op verschillende manieren fotograferen, via het scherm, via de zoeker, via het scherm én de zoeker waarbij de camera je oog detecteert en overschakelt naar de zoeker, of via de zoeker met oogdetectie. Ik gebruik nu vooral die laatste, omdat er dan het minst actief is op de momenten dat ik even geen foto’s maak. Het opladen van een accu duurt ruim twee uur, zaken om rekening mee te houden. Standaard heb ik nu drie accu’s bij me om niet voor verrassingen te komen staan.
Morgen het vierde en voorlopig laatste deel van de blog over de kennismaking met de Fuji GFX 50s, aangezien ik vrijdag de gehele dag op pad ben voor een workshop aan de Zeeuwse kust. Met dan aandacht voor het dynamisch bereik en ISO, enkele van mijn persoonlijke argumenten om deze camera aan te schaffen.
Bob, wat leuk dat je de moeite neemt om je ervaringen met deze kamera te delen. En ja, batterijen, De Nikon F2 deed het nog zonder, afhankelijk van de lichtmeter die je gebruikte, de Nikon F3 had een knoopcelletje dat je een maal per jaar moest vervangen, en daarna ging het snel, elke nieuwe technologie gebruikte meer electronica en vrat dus ook meer batterijen. Helaas maar waar. En ik begrijp dat Olympus nog steedds de enige is die laat zien hoe het beeld langzaamaan wordt opgebouwd bij lange sluitertijden?
Tja, niet iedere vooruitgang is altijd beter. En Olympus is nog steeds de enige. Gave feature blijft dat 😉
Schitterende blog serie Bob! De systematische aanpak van je verhaal lijkt wel een striptease van de indrukwekkende camera. Veel plezier met de verdere ontdekking!
Bedankt Paul, komt helemaal goed!