Septemberochtend

Na het spektakel van gisteren, was er vandaag wederom een kleine kans op ondiepe mistbanken. Hoe klein de kans ook, de wekker gaat. Je weet immers maar nooit. Met een kleine kans ga ik alleen niet naar het andere eind van de provincie rijden. Op zoek naar een geschikte locatie dichtbij huis. Om de kans zo groot mogelijk te maken, geldt er eigenlijk maar één voorwaarde: er moet water aanwezig zijn. Met nog geen 6 graden op de thermometer vertrek ik. Met zo’n temperatuur moet er toch iets mogelijk zijn?

Slechts af en toe een nevelsliertje. De 50 tinten groen spreken me evenwel aan.

In het schemerduister valt er weinig mist te bespeuren. Een uur voor zonsopkomst sta ik aan de rand van een beekdal. Mijn spullen laat ik nog lekker even in de auto liggen. Eerst het gebied maar eens door wandelen op zoek naar hoekjes met sfeer. Af en toe laat de beek een nevensliertje los, maar nog voordat je met je oog kunt knipperen, is het ook weer weg. Zo gaat het een beetje op en af. Ik loop door tot op de laan van een landgoed. De lucht begint aan de horizon zachtroze te kleuren. Dat zorgt voor interessante kleurtegenstellingen binnen de laan: van links komt blauw licht, van rechts een warmere gloed. Pas wanneer ik vanaf een afstandje terugkijk naar de laan, zie ik een echt interessante mogelijkheid. Enkele beuken denken dat het al herfst is (lees: hebben enorm veel last van de droogte). De warme kleur gloeit prachtig op dankzij de kleurende lucht. De rest van het landschap hult zich nog in het koele blauw van de nacht. Een fraaie tegenstelling, maar het zijn de zuringen in de voorgrond die mijn aandacht trokken. Die matchen perfect met de beuken.

De foto van de dag: geen schreeuwerige kleuren, maar subtiele tinten die prachtig bij elkaar passen.

Ik loop nog een keer terug richting de beek, maar veel meer dan wat nevelslierten tussen het distelpluis wordt het daar niet. Snel keer ik terug naar de laan. Daar had nog wat anders mijn aandacht getrokken: gras. Gras? Jazeker, gras! Het terrein naast de laan wordt kennelijk niet meer intensief gebruikt door de boer, waardoor er een keur aan grassen en uitgebloeide bloemen staat. Ik vind het een prachtig seizoensbeeld. Het is wel een echte puzzel om in de veelheid aan vormen enige rust te vinden. Geduldig loop ik met de 100-200 zigzaggend door het veld.

De schoonheid van vergankelijkheid.

Inmiddels klimt ook de zon boven de bosrand. Vanaf het grasland valt het licht subtiel door de laan. Door de beperkte hoeveelheid mist, maar ook doordat de zon vandaag opvallend weinig kracht heeft, zorgt dat voor een ‘zacht’ beeld. Wat een verschil met de lichtshow van gisteren, maar daarmee niet minder gewaardeerd. Het laatste beetje nevel houdt het ook voor gezien.

Een subtiele, maar sfeervolle zonsopkomst door de laan.

Ik volg de laan in de hoop dat de zon daar nog wat wil spelen met het vocht. Dat doet het niet. Wel valt het licht prachtig op de takken van een machtige eik. Ik kader krap op de takken. Uiteindelijk wil ik ook de volledige eik in beeld vangen. Daarvoor schiet ik een verticaal panorama van zes foto’s. Vanwege het grote contrast met de lucht, bestaat iedere afzonderlijke foto uit een bracket van drie foto’s. In totaal dus 18 foto’s die de volledige eik laten zien.

Prachtig licht valt op de grillige takken van een imposante eik.

Waar het gisteren hollen op de vierkante meter was, was het vandaag hard werken om iets uit het landschap te halen. En soms is dat maar beter ook, want daardoor worden je ogen weer geopend voor andere mogelijkheden!

De machtige, met klimop begroeide eik in 18 foto’s.