Een hele week waren wij (Marijn Heuts en ondergetekende) namens Natuurmonumenten gastheer op de Marker Wadden. Dit nieuwste stukje Nederland is afgelopen jaar letterlijk boven water gekomen. Grote delen van het landschap zijn nog puur en kaal zijn, voor sommigen misschien wat saai, voor ons juist een reden om hierheen te trekken. Hoe vaak krijg je immers de kans om zo’n nieuwe situatie te verkennen? Deel 4 van onze serie over het nieuwste stukje Nederland.
Vervoer
De Marker Wadden zijn uitgerust met een kek wagentje, maar (uiteraard…) is dat gedurende onze week in onderhoud. Gelukkig voorziet Boskalis in een prima alternatief, een Mitsubishi terreinwagen. In onze zeecontainerschuur staan ook nog twee mountainbikes, maar dat blijkt met al onze spullen een erg grote uitdaging. De terreinwagen brengt ons in een oogwenk naar de verste uithoeken van het eiland, paden of geen paden, allemaal geen probleem. Tot de zaterdagochtend. De hemel kleurt in de meest intense tinten, een prachtig schouwspel.
De terreinwagen brengt ons overal heen.
De terreinwagen strandt ongeveer 200 meter van onze fotobestemming. Daardoor missen we van alle kleurtjes gelukkig helemaal niks. Wel zit de wagen tot de wielophanging muurvast. Een eerste poging met planken, een spade en stenen mislukt. Bij de bouwkeet staat nog een tweede terreinwagen, net even een maatje groter. We besluiten een poging te wagen ons karretje los te trekken. Hoe hard de krachtpatser ook trekt, er gebeurt helemaal niks. Tot overmaat van ramp knapt het touw en is ook deze poging voorbij. Omdat onze auto nergens meer heen gaat, besluiten we de andere dan maar te gebruiken om naar de andere kant van het eiland te komen. Na de lunch besluit ook die auto anders. Om totaal onbekende reden is ineens de accu leeg. Lijdzaam toekijken hoe de dag voorbij gaat? Vol goede moed en vergezeld van twee extra schoppen keren we terug naar de modder. We graven ons gedurende twee uur een weg door een dikke kleiige massa. Ineens stuiten we op een flinke kei die de rechter voorband de vrijheid ontneemt naar voren te bewegen. De steen is dermate zwaar, dat we die niet zonder slag of stoot onder de auto vandaan krijgen. Daarvoor moeten we eerst een nieuw gat graven. Met al onze krachten verdwijnt de steen uiteindelijk in het water. Langzaam krijgt de auto iets van speelruimte. De laatste probleempunten weten we op te lossen en eindelijk weet Mitsu de vaste ondergrond te bereiken. Compleet gesloopt en helemaal onder de drek, maar wat een heerlijk gevoel!
Vast tot op de bodemplaat… En voor denkt, dan trek je ‘m los met de bulldozer, helaas, die staat braaf stil het gehele weekend…
Afval
Puur en grotendeels maagdelijk, althans voor de natuur. Op verschillende plaatsen komen we afval tegen. Deels is dat met het baggeren uit het Markermeer mee gekomen. Zo steken er gekke stukken plastic uit de duinen. We schrikken vooral van de meest noordelijke punt. Met de overheersende windrichting van de afgelopen tijd fungeert dat stuk als een soort trechter. Een aanzienlijk stuk strand ligt vol plastic, grote, maar vooral ontelbaar vele kleine stukjes. Aan de kleinste kunnen we helaas weinig doen, de grote stukken ruimen we op. Honderd meter verder zijn twee vuilniszakken gevuld. Een paar dagen later keren we terug en zien dat hetzelfde stuk opnieuw bezaaid is met afval… Een blik in het water leert genoeg, nog veel meer plastic probeert een laatste rustplaats te vinden. We wagen wederom een poging het stuk strand (nu ongeveer een kilometer) schoon te maken, ditmaal gewapend met een hark, zodat we meer klein spul mee kunnen pakken. Uiteindelijk verdwijnen vijf zakken vol troep achter in onze terreinwagen…
Oef, nog veel meer afval onderweg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel afval zag in één golf…
In de volgende blog zoomen we in op de planten- en dierenwereld van de Marker Wadden.
je zou een wielwinch moeten aanschaffen of een ander soort lier. Dit is de tweede keer dat ik lees dat je vastzit .