Vandaag stond de Fotosafari mijnen op het programma, een lange dag met een uiterst afwisselend programma.
De start was grijs, druilerig zelf. Op de flanken van de Sint Pietersberg moesten we het doen zonder zon. De lichte teleurstelling van het vroege opstaan zonder een glimpje van de zon maakte al snel plaats voor optimisme. Het had geregend, dus werd iedere bloem bedekt met fijne druppels. Als dat geen fraaie combinaties oplevert.
Ondanks dat in deze hoek van de Sint Pietersberg veel bijzondere (kalk)flora te zien is, wisten de klaprozen de deelnemers aan zich te binden. Prachtig was de snelle transformatie van knop naar open bloem. Zo af en toe kwam er een waterig zonnetje tevoorschijn, waardoor het mogelijk was te spelen met highkey en lowkey.
Echt lang konden we helaas niet tussen de klaprozen blijven. Eén van de allermooiste punten van Limburg stond immers op het menu. Voordat het zover was, nuttigden we eerst ons welverdiende ontbijt. Daarna gingen we ondergronds. Het thema van de fotosafari was immers mijnen. Een bezoek aan een mergelgroeve – en wat voor één! – mocht dan ook zeker niet ontbreken. Na twee uur met veel oh’s en ah’s zagen we het daglicht weer.
Via een vlaaienstop in Kanne en een lunch in het veld, daalden we af in het laatste programmaonderdeel; een oude grondgroeve. Vanwege de beschutting ligging huist hier een uitbundig insektenleven. Juffers, cicaden en sprinkhanen moesten er allemaal aan geloven. Omdat we de gehele verdere middag op deze locatie bleven, konden we de beestjes op alle mogelijke manieren vastleggen.
In de groeve huist echter ook de geelbuikvuurpad, een begerenswaardige soort. Door de langdurige droogte stonden veel plasjes droog. Het duurde dan ook enige tijd voordat de eerste exemplaren zich aandienden. Helaas zaten de meesten nogal beschut in de vegetatie. In de laatste minuten van de fotosafari ging één exemplaar dan toch mooi vrij in het water zitten. Een mooi cadeautje zo aan het einde van de dag. En zo wordt maar weer bewezen: de aanhouder wint.
