Eikelboorder

Natuurfotografie hoeft niet altijd ingewikkeld of hoogdravend te zijn. Het moet vooral ook fun blijven! Tijdens de wandelingen door het bos, verzamelt onze dochter van alles. Hele zakken gaan mee naar huis. Al snel na thuiskomst worden alle schatten natuurlijk aandachtig bekeken. Bladeren, vruchten, veren, … netjes uitgesorteerd op een tafeltje. De peulvruchten van een koolzaadachtige plant trekken direct mijn fotografische aandacht. De eenvoud is prachtig. Maar dan ineens beweegt er iets tussen de eikels. Het gesleep en het sorteren heeft iets wakker gemaakt.

Het kleine beestje meet ongeveer een halve centimeter. Onhandig verkent het de wereld. Net uit een duistere eikel gekropen is het buiten wel heel weids en licht. Een gaatje in de eikel verraadt de herkomst, van wat een eikelboorder blijkt te zijn.

Wikipedia: De eikelboorder (Curculio glandium) is een snuitkever die sterk verwant is met de hazelnootboorder. De eikelboorder komt voor in Europa en Noord-Afrika, maar komen naar het Noorden toe minder voor. De kever wordt 4 tot 7,5 mm lang en lijkt zeer veel op de hazelnootboorder, maar is kleiner en ook de voelknots is anders van vorm. Bij de hazelnootboorder is deze tweemaal zo lang als breed en bij de eikelboorder is deze drie maal zo lang als breed. De kever heeft een roodbruine, soms geelbruine kleur. De snuit is bij de vrouwtjes even lang als het lichaam en bij de mannetjes is deze iets korter. Het vrouwtje boort in een onrijpe eikel een gaatje en legt minstens twee eitjes in de eikel. Na ongeveer twee weken komt de geelwitte larve uit het ei en voedt zich met het binnenste weefsel van de eikel. De pootloze larve heeft een roodbruine kop. Nadat de eikel in de herfst op de grond gevallen is, boort de 9 tot 10 mm lange larve een gat naar buiten en graaft zich tot ongeveer 25 cm diepte in de grond. Na de winter verpopt de larve zich en in mei of juni komt de kever uit de pop.

Het duurt niet lang voordat het larfje zich een weg baant over de tuintafel. Hoewel dus pootloos, beschikt het diertje wel over wat huidplooien en twee sterke kaken waarmee het toch aardig vooruit komt. De wandeling is wat doelloos. Van de eikel in de richting van een andere, om halverwege toch maar om te draaien en wat willekeurige rondjes te maken.

Ondertussen zakt de zon langzaam achter de horizon (lees: het huizenblok even verder). In het mooie avondlicht is het een feestje om het wel en wee van de larve te volgen. Uiteindelijk krijgt ie een plekje in de tuin.

Natuurfotografie op een tuintafel? Ja hoor, ideaal, want nu kun je spelen met een extreem laag standpunt en het licht in de achtergrond mooi naar je hand zetten. Ondertussen zit je als fotograaf rustig op het terras of op de tuinstoel. Natuurfotografie hoeft niet altijd ingewikkeld of hoogdravend te zijn. Het moet vooral ook fun blijven!