Lowland Photo Contest 2022

Na de GDT opnieuw leuk nieuws: bij de Lowland Photo Contest ben ik wederom in de prijzen gevallen! Waar het bij de GDT een ongeplande toevalstreffer was, ging er aan deze foto meer kennis vooraf. De locatie ken ik namelijk al sinds die bestaat. Vanaf een hoge uitkijktoren kijk je uit over de Peel met daarin enkele jongere berkenbosjes. Die berken doen het goed in het najaar wanneer de herfstkleuren prachtig blenden met grondmist. Ze zijn echter ook in de prille lente zeer fotogeniek met de subtiele kleuren die ze dan hebben.

In april sta ik vol in de lentemodus, tot er ineens sneeuwbuien voorspeld worden. De hele dag hou ik de buienradar in de gaten. Zo diep landinwaarts wordt mijn geduld aardig op de proef gesteld. In de tweede helft van de middag is het dan toch raak. Snel spoed ik mij richting de uitkijktoren. Boven wacht ik geduldig op wat komen gaat. Een eerste bui trekt op afstand voorbij; veel wind, maar geen sneeuw. Bij een volgende bui verdwijnt geleidelijk een steeds groter deel van het landschap. Dit gaat een voltreffer worden! De wind zwelt aan tot stormkracht en de sneeuw vliegt om mijn oren. Het sneeuw zo hard, dat ik de bomen beneden aan de toren nauwelijks kan onderscheiden. Ze worden gereduceerd tot een abstract spel van lijnen, stippen en kleurvlakken. Precies waar ik op hoopte. Compleet verkleumd is de bui tien minuten later weer vertrokken. Snel ga ik het gebied in om nog een volgende bui te onderscheppen. Sneeuw, ik ben er dol op! Zeker als dat ook nog eens een contrast met een ander seizoen oplevert.

De lente zorgt voor een explosie aan kleuren. Dit alleen is al het fotograferen waard!

Aan de horizon verschijnen dreigende wolken. Het voordeel van zo’n toren: de buien zijn niet te missen!

Het sneeuwgordijn onttrekt het landschap aan het zicht.

Het sneeuwt zo hard, dat een abstract beeld overblijft, waarin twee seizoenen samengebracht worden.