Een eindeloos bos

In de zomervakantie stonden twee vakantieweken gepland: de eerste een meerdaagse wandelvakantie over het Grebbeliniepad, de tweede naar het Pfälzerwald. Dit heuvelachtige gebied ligt tussen de Hunrück en het Zwarte Woud en vormt daardoor voor veel mensen een blinde vlek. Als je niet ver wil rijden, blijf je in de Eifel of de Hunsrück, mag het wel iets verder zijn, dan kies je dus het Zwarte Woud.

Dat het ook voor toeristen uit andere landen een beetje een blinde vlek is, blijkt wel uit de uitstraling van de dorpjes in het gebied. Er hangt een Oost-Duitse, arme sfeer, terwijl je hier toch erg westelijk zit. Ook het aantal accommodaties is niet enorm. Verrassend, want dit gebied heeft heel veel te bieden. Als je van bos houdt tenminste.

Wie denkt dat de Veluwe met ruim 90.000 hectare groot is, heeft het Pfälzerwald (in het oerlelijk Nederlands trouwens vertaald naar Paltserwoud) nog niet gezien. Dit gebied meet maar liefst ruim 170.000 hectare, bijna tweemaal zo groot als de Veluwe dus. Daarmee ben je er nog niet. Aan de Franse kant gaat het gebied immers gewoon verder, waarmee de oppervlakte uitkomt op een duizelingwekkende 310.000 hectare!! Waar je op de Veluwe ook veel heide en stuifzand tegenkomt, heb je hier alleen maar bos. Maar dan ook echt alleen maar… Uren kun je met de auto rondrijden zonder het bos te verlaten. Je passeert hooguit een klein dorpje. Zelfs rond die dorpjes ligt nauwelijks iets van grasland of akker. Te voet loop je vele dagen door het bos. En als je daarbij de hotspot mijdt, dwaal je ook nog eens alleen door het woud.

Bos dus. En heuvelachtig. Met de hoogste top op 673 meter is het niet enorm hoog. Sterker nog, de meeste heuvels halen de 500 meter niet eens. Wel verloopt het hoogteverschil tamelijk abrupt. Een wandeling door het gebied is dus zeker inspannend: steil omhoog en weer net zo steil naar beneden. Omdat het er zo steil is, heb je op diverse plekken bizarre rotsformaties van vele tientallen meters hoog. Soms klim je er met een trapje bovenop, dan weer loop je er onder langs. Ruim 250 miljoen jaar geleden werden in een woestijn dikke lagen zand afgezet. Bizar om te bedenken dat dit nu het ‘bontzandsteen’ is. Het behoeft geen betoog dat menig wandeling in het teken stond van deze spectaculaire plekken.

 

Hoge steile heuvels bieden geweldige uitzichten. Over, je raad het al, eindeloos bos zonder menselijke elementen. Nu is dat vooral mooi, maar honderden jaren geleden was dat natuurlijk ook enorm strategisch. Het gebied herbergt dan ook tientallen ruïnes van imposante burchten. Soms staan er nog maar een paar muren, bij weer andere heb je weinig verbeelding nodig om te bedenken hoe de burcht er in de gloriedagen uitzag. Vanzelfsprekend heb je vanaf de burchten ook weer de spectaculairste uitzichten. Interessanter is de eigen flora en fauna. Hier schijnt de zon en is het warm. De muurhagedis is een vaste bewoner.

We hadden een aardig houten huisje in het bos. Een grote spar hield het huisje nog aardig koel. Tot onze grote verrassing blijkt dat de muurhagedissen ook gewoon over het terras rennen. Daar blijft het niet bij. ’s Ochtends vroeg knabbelen hazen van het gras, enkele meters uit de achterdeur. Op de vlinderstruik in de tuin zitten standaard ongeveer 10 keizersmantels, een prachtige parelmoervlinder. Niks mis mee, want de laatste 2 dagen zijn echt te warm om er ’s middags nog op uit te gaan. We genieten dan maar van een lekker plekje in de schaduw!

Tot zover een korte impressie van dit bijzondere gebied. Kijkend naar de stipjes op de kaart, wil ik dolgraag nog eens terug. Er valt nog zoveel te zien en te ontdekken daar. Meer lezen over onze reis? Mijn vrouw hield een heel dagboek bij met onze belevenissen. Die vind je hier.