Making of ‘Mikado’

In het geweld van de tweede plek in de categorie vogels bij de Lowland Photo Contest, zou je bijna vergeten dat er nog een foto in de prijzen viel. Daarom ook de making of van die foto.

Hele kleine wereld.

Ik ben gek op de winter, het is misschien wel mijn favoriete seizoen vanwege de eenvoud en rust die het uitstraalt. In de winter wil ik dan natuurlijk wel sneeuw en ijs. Mocht dat in Limburg niet lukken, dan zoek ik het hogere op. Op de Hoge Venen ligt op enig moment altijd wel een aardig pak sneeuw. Op de dag van de winnende foto had ik een workshop gepland staan. De groep genoot van de best mogelijke omstandigheden: een dik pak sneeuw en een langzaam steeds dichter wordende mistlaag. Na de workshop ging ik terug om de rest van de dag te vullen. Als je er toch bent… Hoewel de mist helpt het minimalisme te bevorderen, was het zicht wel heel erg minimaal. Daarom besloot ik mijn geluk in de sparrenbossen te zoeken.

Strak in het gelid.

Normaal sla ik de saaie en vaak rommelige naaldhoutplantages over. De dikke laag sneeuw zorgde ervoor dat de meeste rommel netjes aan het zicht onttrokken was. De mist zorgde voor diepte en een mysterieuze sfeer. Met een te wijde groothoek kreeg ik al snel de lucht in beeld, iets dat enorm afleidt. Ik moest dus meer inzoomen.

Myst(erieus).

Meestal houd ik mijn foto’s licht, maar de mist bood zeker ook ruimte voor wat donkerdere experimenten. Zeker met een koele witbalans zorgt dat voor mysterieuze bossen. Hoewel ik van rust en eenvoud houd, ontbrak er toch iets aan de bosfoto’s. Het had meer spanning nodig.

Dwars.

De oplossing lag verscholen in enkele dode, nog niet opgeruimde bomen. Door de schuine oriëntatie zorgden deze voor een spannend contrast met de bomen die netjes in het gelid stonden. Tevens merkte ik op dat het dode hout voor hele aardige kleuraccentjes zorgde.

Mikado. Fujifilm GFX50S op 64mm, 1/4s, f/22; ISO 200.

In het sparrenbos vond ik een dood boompje met twee stammen. Omdat de bast er grotendeels af lag, ontstond er een spel van oplichtende en dofgroene vlakjes, echte mikadostokjes. Juist omdat ik me niet ver uit de bosrand bevond, ontving deze boom voldoende licht voor het effect. Tot mijn geluk stond er een eindje verderop nog een dood boompje, een eigenwijs exemplaar dat zich niks aantrekt van het strakke ritme. Door de mist kwam dit boompje mooi los van de achtergrond. De bomen in de voorgrond vormden uiteindelijk een kader rond het afwijkende exemplaar. Op de bodem liggen toch nog best veel rommeltjes. De verleiding is groot deze weg te shoppen, maar dat mag niet binnen een fotowedstrijd. En eerlijk is eerlijk, ik vond (en vind) ‘m zo mooi genoeg 😉