Eenzame dood. Tweede prijs in de categorie vogels. Fujifilfm GFX50S op 23mm, 1/50, f/22, ISO 800.
Tijdens de Lowland Photo Contest behaalde ik een tweede prijs in de categorie vogels. Wie had dat gedacht?! In deze blog de making of.
Het is eind 2018 wanneer ik en Marijn Heuts een week op de net opgeleverde Marker Wadden verblijf. Juist omdat het gebied nog geheel nieuw was, wilden we daar graag verblijven. Hoe vaak krijg je immers de kans op te verblijven in een maagdelijk stukje (Neder)land? Ruw, stil en verlaten, zelfs nog niet in beslag genomen door de natuur. Grotendeels waren de eilanden nog kaal, slechts hier en daar groeiden wat moerasandijvie of andere moerasplanten, al dan niet met een handje hulp van de mens. Dat dan helaas weer wel.
Een eerste plant in het opdrogende land.
De eilanden zijn grotendeels opgespoten met bagger uit het Markermeer. Tijdens het opdrogen van de modder ontstaan de prachtigste structuren. Helaas was het vooral grijs in de week dat we er zaten. We genoten er niet minder om. Wat al snel duidelijk werd was dat de geboorte van nieuw land en de dood vaak dicht bij elkaar lagen. Door het voorgaande warme zomerweer en het ontbreken van vegetatie was het stilstaande water gevoelig voor botulisme. Zo stierven er heel wat vogels. Helaas, maar dat hoort er gewoon bij.
Daar lig je dan. De schoonheid van vergankelijkheid.
Ik besloot de dode dieren niet te negeren, maar juist in de foto’s te gebruiken. Misschien minder aaibaar dan een pluizig kuikentje, maar daarmee niet minder belangrijk of minder interessant voor een foto. Deze vogel spotte ik al tijdens een eerder rondje op het eiland, maar het licht werkte niet voldoende mee. Aan het eind van de week kwam de zon dan toch voorzichtig tevoorschijn. Omdat ik de eend wist te liggen, was het ook meteen duidelijk dat we daar op dat moment moesten zijn. Het waterige zonnetje zorgde voor het nodige contrast, aangezet door onder te belichten. Met een groothoek maximaliseerde ik de leegte, zonder dat er ergens een plant, dijk of duin in beeld verscheen. Ik wilde de eindeloosheid en eenzaamheid zo groot mogelijk maken.
Deze foto is kort voor het winnende moment gemaakt. Het licht is hier veel warmer en de sfeer daarmee meteen anders.
Langzaam, of eigenlijk best snel, raken de Marker Wadden begroeid. Daarmee bieden ze onderdak aan een rijk dierenleven en gaat een nieuwe fase in. Een ogenschijnlijk lieflijkere fase, waarbij de ruwe randjes steeds verder naar de achtergrond verdwijnen. Ik ben blij dat ik de nieuwe fase van dichtbij mee mocht maken. Benieuwd naar de rest van het avontuur op de Marker Wadden? Lees dan verder in mijn verslag: