Allereerste fotosafari bij de edelherten

Al jaren krijg ik veel vragen of ik niet iets bij de edelherten wil fotograferen. Mooie foto’s maken nieuwsgierig 😉 Lang schuif ik het idee voor me uit. In tegenstelling tot de Hoge Veluwe heb je hier geen zekerheid op zichtbare edelherten, laat staan fotografische kansen. Geen gouden appeltjes, alles puur natuur. Dit jaar besluit ik het idee een kans te geven. Binnen no-time zit de eerste fotosafari bij de edelherten helemaal vol, waardoor we meteen een tweede planden voor komende vrijdag, die al net zo snel volgeboekt was.

De dagen voorafgaand aan de fotosafari leken qua activiteit niet veel goeds te beloven. In tegenstelling tot vorig jaar – toen zaten we nu midden in de bronstperiode – hielden de heren zich opvallend rustig. Hoe anders blijkt het tijdens de fotosafari! In het donker parkeren we onze auto’s in het bos. Het geroep van bosuilen wordt afgewisseld door het indrukwekkende geburl. Wat blijft dat toch een bijzonder geluid! En wat is het jammer dat we daar niet in het hele land van kunnen genieten. Het is haast een recht dit soort oergevoelens te mogen ervaren…

Als dit het eerste is wat je ziet, kan de fotosafari al niet meer stuk.

Volop geluid wil nog niet meteen een goede foto opleveren. Het is koud. Boven de vlakte heeft zich een fraai laagje mist gevormd. Precies dik genoeg voor heel veel sfeer, maar niet te dik zodat we de edelherten niet meer zouden zien. Bij het hek zien we louter Exmoorpony’s, maar vanaf de toren laat zich een eerste groepje herten zien. Het blijkt het herengroepje te zijn. Daaraan kun je zien dat de bronst nog niet in alle hevigheid is losgebarsten. In deze tijd van het jaar horen de mannetjes namelijk niet gezamenlijk op te trekken. Ze zijn immers elkaars rivalen als het gaat om de voortplanting.

De mist veroorzaakt mooie laagjes.

Zowel rechts als links komen burlende geluiden uit het bos. Rond zonsopkomst ga ik snel op verkenning en ontdek de grote groep van het plaatshert, inclusief alle hindes. Aanvankelijk houden ze zich een beetje verborgen op in de bosrand, om vervolgens prachtig in de mist te paraderen.

Wat een licht, wat een sfeer!

Wanneer ze geleidelijk het bos verruilen voor de open vlakte keren we terug naar het startpunt. Op een afstand van 10 meter kijkt het oudste hert, een 14 jaar oud mannetje, ons aan en laat zich kort goed fotograferen. Ook de hele roedel verschijnt daarna op aangename fotoafstand.

Hoe dichtbij wil je je onderwerp hebben?

Dan is het eindelijk tijd voor het ontbijt. Alhoewel, de edelherten denken er anders over. Het wordt een ontbijt met hindernissen. Snel een hap van een broodje en dan snel terug naar de camera, want ze komen weer dichtbij. Een slokje koffie? Even geen tijd, burllll…

Wel of geen ontbijt? De herten lijken er een spelletje van te maken.

Naarmate de ochtend vordert, zakt de activiteit in elkaar. Binnen het zicht besluiten ze een langdurige rustperiode in te lasten. Terwijl een aantal deelnemers zich stort op paddenstoelen, verschijnen er twee mannetjes uit de bosrand. Het plaatshert laat het oogluikend toe, maar houdt de boel scherp in de gaten. Wanneer zich nog twee mannetjes bij de eerste twee aansluiten, wordt het de grote baas toch te veel van het goede. Met een paar stevige kreten verdwijnen de heren het bos in. De rust keert terug, alsof er niets gebeurd is. En zo gaat het bijna de hele middag. Af en toe een lichte dreiging, even wat activiteit of de roedel verplaatst zich honderd meter om vervolgens weer verder te dutten.

Vier is te veel, wegwezen jullie!

Het mag de pret niet drukken. Na zo’n overweldigende ochtend vinden we alles prima. Ondertussen haalt mijn vrouw Ellen een grote stapel pizza’s aan. Terwijl de camera’s zwijgen, genieten van een welverdiend maaltje en van de edelherten die rustig op het open veld op en neer wandelen. Wat een dag! Via deze weg wil ik ook alle deelnemers nog maar eens bedanken. Het is immers soms lang wachten. Zo gaat dat echter in de natuurfotografie!

Als dan ook de eerste herfstkleuren nog eens mee willen werken.