De laatste uren van oktober tikken weg. Het is nauwelijks te bevatten, maar inmiddels woon ik al 2,5 maand in Zweden. Hoe bevalt het me? Daarover vertel ik je graag meer.
Onze stek
Eerlijk gezegd voelt het haast of ik hier al jaren woon. Het voelt echt als thuis. Maar waar woon ik dan? Ik woon in Midden-Zweden, in de gemeente Nora, midden in het bos. De asfaltweg ligt kilometers verderop, maar dat klinkt dramatischer dan het is. De gravelwegen liggen er hier strakker bij dan menig Belgische hoofdweg … Het huis is dus prima te bereiken. Uiteraard is het een rood, houten huis, zoals je die zoveel ziet in Zweden. Hoewel het huis een eeuw oud is, is het perfect onderhouden en van alle moderne comfort voorzien (zoals aardwarmte). Dat was voor ons wel echt een voorwaarde; we hadden geen zin in een grote verbouwing. Een emigratie is al ingrijpend genoeg, waardoor het lekker is in een gespreid bedje terecht te komen. Het huis is niet aangesloten op de waterleiding, noch de riolering. Het water komt uit een eigen bron (uiteraard wel gewoon uit de kraan). Het afvalwater komt dan weer terecht in een grote put, die zo nu en dan leeggezogen wordt. Elektriciteit komt van een kleine krachtcentrale die een paar honderd meter verderop staat. Wat dat betreft zou je het haast zelfvoorzienend kunnen noemen, alleszins alles zeer lokaal. Internet zou tot voor kort een dingetje zijn geweest, maar dat is met de komst van Starlink een peulenschil. Ik heb nu sneller internet dan in Nederland via de glasvezel …
Papierwinkel
Op televisie gaat emigreren allemaal vanzelf. Eigenlijk zou dat als Europees staatsburger ook geen probleem moeten zijn, maar in Zweden zoekt men graag een beetje de randjes op, geholpen door problemen met migranten in de grote steden. Dat betekent een enorme papieren tijger. En heel veel wachten totdat er weer ergens een stempel onder staat en je de volgende acties kunt opstarten. Je kunt je er druk om maken, of gewoon accepteren dat het zo gaat. Wij kiezen uiteraard voor het laatste. Op zijn Zweeds dus: maak je niet druk, het komt vanzelf wel goed. Belangrijkste was het verkrijgen van een persoonsnummer. Dat heb je werkelijk overal voor nodig, voor belangrijke zaken (zoals een bankrekening) tot onzinnige zaken (zoals een klantenkaart bij een winkel). AVG kennen ze hier duidelijk niet. Het persoonsnummer is inmiddels binnen, waarmee we formeel inwoner zijn van Zweden! Komende maanden kunnen we daardoor de laatste zaken ook helemaal goed inrichten. Ik zal jullie verder alle details besparen 😉
Verkennen
Het leuke van een nieuwe omgeving is dat je er de weg totaal niet kent. Voor praktische dingen is dat soms onhandig, maar voor een natuurfotograaf is het een soort snoepwinkel. Een winkel met eindeloos veel onbekende snoepjes die je allemaal mag proberen om te bepalen welke nu het lekkerst is. Een grote snoepwinkel ook, want de natuur is hier alom aanwezig. Wat dat betreft wonen we net in de echte wildernis. Ik kan vanuit huis tientallen kilometers door het bos struinen zonder in de bewoonde wereld terecht te komen. Wat een weelde! En toch met alle voorzieningen op hooguit een half uur rijden.
De ontdekkingsreis voert over onbekende paden.
Veel natuurfotografen lopen hier niet rond. Gedetailleerde gidsen zijn er evenmin. Copy-paste is er dan ook (gelukkig) niet bij. Het komt allemaal aan op het zelf verkennen van de plekken. Alsof je als eerste een voet zet op een onbekende planeet. En dus wandel ik heel wat af. Mijn focus ligt daarbij vooral op de vele meren die mijn woonomgeving rijk is. Water geeft rust en ruimte. Het bos bestaat vooral uit spar. Daar heb je mooie keien of een beekje nodig om er fotografisch wat meer uit te halen.
Grote en kleine meren, met of zonder eilandjes. Steeds weer een nieuwe verrassing.
Local patch
Meren zijn er hier dus genoeg, groot en klein. Sterker nog, op vijf minuten lopen van mijn huis bevinden zich twee meren, ofwel mijn nieuwe local patch. Het ene meer is goed bereikbaar, het beduidend minder. Het is mogelijk om zowel de zonsopkomst als zonsondergang hier vast te leggen, te spelen met een eiland of juist met rotsblokken in de oever. De wind valt hier gemakkelijk weg, waardoor het water geregeld een perfecte spiegel is. Water betekent ook mist op rustige, koude nachten. Kortom, daar vermaak ik me voorlopig wel mee. Ook bezoek ik zoveel mogelijk andere meren. Allemaal hebben ze weer andere bijzondere kwaliteiten: achter eentje ligt een mooie helling, in weer een ander een minuscuul, maar o zo fotogeniek eilandje, op weer een ander ontstaan gemakkelijk zonneharpen …
Zonsopkomst in mijn local patch.
De mist danst boven het bos en weerspiegelt prachtig in het strakke water van mijn local patch.
De zon wint aan kracht, maar de mist geeft zich nog niet zomaar gewonnen.
Hoewel mijn local patch niet de handigste plek is voor noorderlicht, is het wel enorm praktisch als er onverwacht noorderlicht is. Dat gebeurt toch met enige regelmaat. Bij een Kp van 5 krijg je hier een fraaie show voorgeschoteld, maar het is reeds te zien vanaf Kp 3! Mijn huis staat in het bos, waardoor ik geen vrij zicht richting het noorden heb. Wel kan ik tussen de bomen zien of er noorderlicht is. Binnen een paar minuten sta ik vervolgens aan het water. Weet ik op voorhand dat de kans op noorderlicht groot is, spoed ik me naar een van de andere meren met meer fotografische mogelijkheden.
Niet de mooiste foto van het noorderlicht (immers nogal vormeloos), maar wel gemaakt ‘naast’ mijn huis.
De meest intense uitbarsting van noorderlicht tot nog toe (29 september, boven een meer een kwartiertje van huis).
Het is hier echt aardedonker. Het is met het blote oog geen enkel probleem om de Melkweg of het noorderlicht te zien. Zonder zaklamp zie je letterlijk geen hand voor ogen hier in het bos.
Wild
Mijn tuin telt een enorm aantal vogels. We voeren intensief (ongeveer een kilo per dag gaat er doorheen) en dat werpt zijn vruchten af. Standaard zijn er tientallen vogels tegelijk aanwezig, vooral veel mezen, maar ook vinken, gaaien, Scandinavische boomklevers en de eerste goudvinken. Ik heb me er fotografisch nog niet mee bezig gehouden, maar dat gaat uiteraard nog wel komen. Mijn tuin bestaat voor de helft uit bos. In dat bos houdt een wildcamera de boel in de gaten. Onlangs legde deze de eerste eland vast! Onderweg naar huis zagen we al wel vaker elanden, maar niet eerder op eigen erf. Rijdend over de gravelweg en door de omgeving zie je ontzettend veel wild. Soms een zwijn, maar vooral veel reeën, maar ook damherten. We houden een telling bij, waarbij het belangrijk is te vermelden dat we voor deze telling meestal niet speciaal op stap gaan, maar gewoon al het wild noteren dat we onderweg tegenkomen. In 2 maanden resulteerde dit in 97 damherten, 587 reeën en 32 elanden, ofwel in deze periode misschien wel meer reeën dan ik in 45 jaar tijd in Nederland zag …
Aan reeën geen gebrek hier.
Korte herfst
De dagen worden nu snel korter. Al kort na 16.00u gaat de zon onder. Van winterweer is echt nog geen sprake. Komende dagen ligt de temperatuur rond de 10 graden. Twee weken geleden was het wel koud. Twee nachten op rij vroor het matig, wat de genadeklap was voor de herfst. Die was op dat moment al wat over zijn hoogtepunt heen, maar na de vrieskou was zo’n beetje al het blad verdwenen. Echt lang heb ik dus niet van de herfst kunnen genieten. Ook zonder blad blijft het mooi. De vele sparren zorgen ervoor dat het landschap groen blijft ogen en dus zeker geen grauwe sfeer heeft.
26 september, de berken beginnen te kleuren.
18 oktober, het hoogtepunt van de herfst is net geweest (je ziet al volop kale bomen).
Het water is nog warm. Bij vorst ontstaat er dan ook gemakkelijk mist.
19 oktober, het vriest 6 graden. De combinatie van rijp en herfstkleuren is prachtig, maar betekent wel meteen het einde van de kleurenpracht.
29 oktober, alles is kaal. Maar ook dat heeft weer zijn eigen schoonheid.
Nog zoveel meer
Eindeloze bossen, ontelbare meren, hier en daar een watervalletje, hoogvenen, soms een mooie rotswand en overal boeiende cultuurhistorie. Er is nog zoveel te ontdekken. Voorlopig heb ik nog lang niet alle snoepjes uit de winkel geprobeerd. Ook ben ik benieuwd wat de verschillende seizoenen gaan doen met de natuur. We betraden ons huis half augustus, het moment dat er al niet zoveel meer bloeide. Mijn streek staat echter bekend om zijn vele orchideeën. En wat brengt de winter? De eerste twee maanden waren fantastisch en vlogen voorbij. Op naar de volgende ontdekkingen!
Er is ook veel cultuurhistorie aanwezig (oude mijnen), dat eveneens het ontdekken waard is.
Wat een schitterende omgeving. Goede keus geweest. Ik ga met je meekijken wat de winter gaat brengen maar ik reken op prachtige foto’s.
In de toekomst een fotoreis naar dit gebied?
Dank je wel. Je kiest een locatie op basis van een voorstudie en -verkenning, maar het is uiteraard prettig als het ook blijkt te ‘kloppen’. Ik kijk er ook zeker met de ogen van een fotoreis naar. To be continued.
Wat leuk om te lezen Bob hoe je je nieuwe woonomgeving aan het ontdekken ben. Ik ben benieuwd naar het winterse beeld dat er vast aan zit te komen.
Veel geluk en fotoplezier toegewenst!
Hans
Bedankt Hans. Ik kijk uit naar de eerste sneeuw!
Leuk dat je ons meeneemt in jullie nieuwe thuis. Wat een prachtige omgeving. Het is idd een snoepwinkel. Ik geniet ervan en kijk uit naar je prachtige foto’s en heb ik een beetje het gevoel om weer in het mooie Noorden te zijn. Dank🍀
Dank je wel Marjo!
Haha, dat van die klantenkaart is herkenbaar. Betalen met Swish is ook zo iets dat enkel met een persoonsnummer gaat en niet met een samordningsnummer of bankID.
Elanden in de tuin is altijd leuk, zeker als ze in volle zomer de appels komen opeten 🙂
Betalen met Swish kan op steeds meer plekken, maar is voor een niet-Zweed bijzonder onhandig. Maar daar wordt aan gewerkt 😉 Gelukkig hebben we wel al een bankpas die werkt … Elanden mogen mijn appels best op komen eten hoor. heb ik er graag voor over!
Leuk verhaal Bob, ik ge je blog volgen. Gaaf om in zo’n mooi gebied te wonen. Wij zijn er geweest, terugkomend van oa de wildernisroute.
Benieuwd naar het vervolg, maar Scandinavie is sowieso de gaafste plek ( mijn mening ) om te zijn.
Grt Mirjam
Dank je wel Mirjam. En dat kan ik wel met je eens zijn 😉